سرانجام پس از کش و قوس های فراوان؛ کنسرت بین المللی حافظ ناظری که در خبرها از آن با عنوان ” سمفونی رومی ” یاد شده بود؛ لغو شد و علاقه مندان موسیقی ملل در ایران پس از ماه ها انتظار، جای شرکت در کنسرت و لذت بردن از اجرای اساتید موسیقی دنیا، خبر لغو این برنامه را دریافت کردند.
” حافظ ناظری ” پس از لغو این برنامه، گفت:
” هدف ما برای این کنسرت اجرای برنامهای متفاوت و با کیفیت بالا برای مردم عزیز ایران و درعینحال نشاندادن و معرفی فرهنگ ملی ایران به جهان بود. خبرهایی که در رسانههای جهانی درباره آلبوم «بعد یازدهم» منتشر شده، نگاه جهانیان را بیشتر از گذشته بهسمت موسیقی ایران معطوف کرده و این کنسرت میتوانست فرصت مناسبی برای نشاندادن بیشتر ظرفیتها و واقعیتهای فرهنگ و جامعه ایرانی به جهان باشد… ”
او که سالهاست در آمریکا زندگی می کند، در ادامه ی حرف هایش، همچنین یادآور شده:
” من سالهای سال دور از وطن برای چنین روزی لحظه شماری می کردم و هماهنگیهای بسیاری برای اجرای این برنامه انجام داده بودیم ولی متاسفانه تا این لحظه روادید این هنرمندان صاحب نام صادر نشده است و ما زمان بسیاری را برای برگزاری این کنسرت از دست دادیم و همین باعث شد کل برنامه را لغو کنیم… ”
«دیپاک چوپرا» (فیلسوف هندی)، «ذاکر حسین» (نوازنده سرشناس ساز «طبلا» و برنده نخستین جایزه گرمی در بخش World Music سال ۱۹۹۲ و نامزد دریافت جایزه گرمی در سال ۲۰۱۱)، «گلن ولز» (نوازنده سازهای کوبهای و برنده چهار جایزه گرمی)، «مت هایموویتز» (نوازنده ویلنسل و نامزد دریافت چندین جایزه گرمی)، «پاول نیوبائر» (نوازنده ویولا و کاندیدای جوایز متعدد جهانی) و «ژوهانس موزر» (نوازنده مطرح ویولنسل) از جمله نوازندگانی بودند که قرار بود از کشورهای دیگر به ایران بیایند و شهرام و حافظ ناظری را روی صحنه تالار وزارت کشور همراهی کنند، اما وزارت امور خارجه به آنان ویزا نداد.
اما علاوه بر سهل انگاری وزارت خارجه در فراهم آوردن شرایط لازم برای تبادل های فرهنگی، برخی از کارشناسان سنگ اندازی های شورای عالی موسیقی را هم دیگر دلیل لغو کنسرت دانسته و ذهنیت سنت گرای حاکم بر این شورا گواه این ادعا دانسته اند.
در همین باب؛ ” هوشنگ کامکار ” که یکی از اعضای عالی شورای موسیقی است، پیش از لغو کنسرت «سمفونی رومی» در روزنامه شرق مقالهای در انتقاد از شیوههای رسانهای حافظ ناظری نوشتخ و او را به بیدانشی متهم کرده بود.
کامکار در این مقاله بر حافظ ناظری خرده گرفته و گفته که او برای بازارگرمی از نوازندگان خارجی و نامهای لاتین مانند «سمفونی» و «سوئیت» استفاده کرده و سعی کرده تا با این حیله، اثرش را مهم جلوه دهد.
هوشنگ کامکار در ادامه ی این مقاله، همچنین، حافظ ناظری را به جلوهفروشی رسانهای و خودبزرگبینی متهم کرده و گفته که او قصد رقبت با پدرش را دارد.
در دیگر سو، حافظ ناظری هم به روزنامه شرق گفته که لغو این کنسرت زیان مالی سنگینی را به او تحمیل کرده و به اعتبار موسیقی معاصر ایران در نزد جهانیان هم صدمه زده است.
لغو این کنسرت در شرایطی اتقاق می افتد که از جمله شعارهای بنیادین دولت روحانی، یکی برگرداندن ایران به قافله ی جهانی بود و جلوگیری از انزوای بیشتر اقتصاد و فرهنگ کشور.