پارودی مسابقه آمریکایی در رسانه ضد آمریکایی/ مینا استرآبادی

اوایل سال ۹۷ بود که علی فروغی، پسر باجناق غلامعلی حداد عادل، به صندلی ریاست پر بیننده ترین شبکه سیما رسید و این شبکه با اتفاقات ریز و درشتی مواجه شد که ترکش‌هایش، برنامه ۹۰ عادل فردوسی پور هم بی نصیب نگذاشت و چند برنامه آن در پاییز به دلیل اختلافات عادل با رییس جوان روی آنتن نرفت.
از دیگر اتفاقات جالب در شبکه ۳، برنامه سازی با طعم مسابقه تلویزیونی است که پیش تر در شبکه ۱ سیما با برنامه مسابقه هفته مرحوم نوذزی و جایزه بزرگ، نوستالژی دهه شصتی ها و دهه هفتادی ها محسوب می شود. برنامه های مسابقه ای شبکه ۳ در سال ۹۷ با برنامه برنده باش با مجری گری محمد رضا گلزار، سوپر استار سینمای ایران از اواسط سال روی آنتن رفت و هم چنان ادامه دارد. برنامه ای که تلاش دارد تا به قول مجری و طراحان برنامه، اطلاعات عمومی مردم را ارتقا دهد و شرکت کنندگانش را برای تصاحب یک جایزه ۱ میلیارد ریالی، با سوالات سخت و آسان به چالش بکشد.
استقبال از این برنامه، آن طور که تصور میشد، فوق العاده نبود و به نظر می رسد که این برنامه نیز، با نوع انتخاب اسپانسر و تیپ و لباس آقای گلزار که هر برنامه تغییر میکند، به دنبال مسائل مالی است تا ارتقا دانش عمومی!
از برنامه پر بیننده ۹۰ و برنامه لوکس و پول ساز برنده باش محمد رضا گلزار که ۵ شنبه و جمعه ها روی آنتن شبکه ۳ می رود اگر بگذریم، نوبت به احسان خان علیخانی می رسد. کسی که با برنامه ماه عسل ویژه ماه مبارک رمضان، میزبان بی چون و چرای میلیون ها خانه ایران است تا پیش از اذان مغرب، هموطنان را با نیکوکاران و خیرین و کارهای خوب و پسندیده آشنا کند و در سال های اخیر نیز، سبب خیر آزادی هزاران زندانی محکوم به جرایم غیر عمد نیز شد. او که پیشتر طبق اعلام اینستاگرام پر بیننده اش خبر داده بود برنامه جدیدی در دست تهیه و ساخت دارد، حالا با برنامه استعدادیابی عصر جدید در ژانر مسابقات تلویزیونی روی آنتن شبکه سه تلویزیون رفته است، مسابقه ای که تلاش دارد تا استعدادهای ایرانیان در سنین مختلف میان مردان و زنان ایرانی در ۳۱ استان کشور، در حوزه های فرهنگی و هنری و ورزشی و اقتصادی و اجتماعی، شناسایی و معرفی کند.
برنامه «عصر جدید» که قرار بوده یک کپی از برنامه های «مستعدان امریکا / America’s Got Talent» و «استعداد ویژه / The X Factor» باشد، اما به یک پارودی ضعیف مانند شده که شباهت آن از شکل دکور تا نحوه رفتار و سکنات داورها را در بر می گیرد.
سایت تابناک ضمن اشاره به این مسائل در یادداشتی نوشته است:
«واقعیت آن است که دست تلویزیون از برنامه‌های باکیفیت نظیر طنزهای نودشبی قوی که روزگاری تمام مردم ایران را تماشاگر تلویزیون می‌کرد، آنقدر خالی است که تماشاگران (به خصوص آن گروه که ترجیح‌شان پیگیری برنامه‌های شبکه داخلی به جای شبکه‌های ماهواره‌ای است) بین بد و بدتر، بد را انتخاب می‌کند و با کاریکاتور آمریکاز گات تلنت و ایکس فکتور کنار می‌آیند؛ ولو آنکه کمی باکیفیت‌تر از شیرین‌کاریِ در مسابقه محله با اجرای مسعود روشن پژوه باشد.
در واقع باید پذیرفت احسان علیخانی می‌تواند دست‌کم بهتر از روشن پژوه ظاهر شود، هرچند در چنین مسابقاتی وجود مجری رسم نیست؛ اما باید علیخانی به هر قیمت مقابل دوربین باشد! البته اصرار علیخانی برای قرار دادن در دکور به هر قیمتی نه به اندازه چهره‌های ضعیفی که در این برنامه به عنوان پدیده معرفی شدند، به چشم می‌آید و نه به اندازه داوران این برنامه محل نقد است. ظاهراً یکی از بهانه‌های راه‌اندازی برنامه‌ها در شبکه سه پس از تغییر مدیریت این شبکه، سرویس دادنِ ویژه به یکسری اشخاص است.
یکی از این اشخاص سیدبشیر حسینی، نویسنده کتاب «لایک ممنوع» است که در برنامه‌ها چرخانده می‌شود و مشخص نیست با وجود آنکه خود را کارشناس در حوزه رسانه معرفی می‌کند، از ویژه برنامه جام جهانی فوتبال، تا برنامه اکسیر، برنامه هفت و حالا برنامه استعدادیابی حضور دارد! مگر یک شخص تا چه میزان می‌توان علامه باشد که در همه این ساحت‌ها حرفی برای گفتن داشته باشد و در نهایت این شخص چه جایگاهی دارد که حالا قرار باشد استعدادی را شناسایی کند؟ آیا ارائه چنین سرویس‌هایی به اشخاص با هماهنگی بازرگانی صداوسیما انجام می‌شود یا مجانی در اختیار این شخص و چند تن دیگر قرار گرفته است.»
یکی دیگر از وجوه معوج این کپی، درباره خروجی و جایزه این مسابقه است. در برنامه‌‌های مشابه آمریکایی برندگان با جوایز چند صد هزار دلاری به بازار کار رهنمون می شوند و با کمپانی های بزرگ قراردادهای حرفه ای امضا می کنند. در همین زمینه هم تابناک این پرسش کلیدی را مطرح کرده است:
«اکنون باید پرسید، آیا برگزارکنندگان فکر کرده‌اند هزینه برنامه را از شبکه بگیرند و از حامی مالی بخواهند رقم میلیارد تومانی را به استعداد اول این برنامه اختصاص دهد تا زندگی‌اش زیر و رو شود و دست کم این برنامه در اهدای جوایز و ایجاد تحول عظیم در زندگی برنده نهایی، شبیه به نسخه‌های اصلی باشد؟ آیا شرکت‌کنندگان صرفاً هیزم گرم شدنِ تنور برنامه تازه احسان علیخانی هستند، همان گونه که مهمانان برنامه «ماه عسل» نقش مشابهی را بازی می‌کنند و پول اصلی در جیب علیخانی می‌رود؟! این رفیق بازی بدون اهدای جایزه یک میلیون دلاری تداوم خواهد داشت؟!»