متن ترانه ی ” پرچین ” ساده است. مثال دل جنوبی و دهاتی خواننده ی پر آوازه اش؛ حرف ترانه، داستان نخستین تجربه ی عاشقی بنی بشر است: ” عشق به مادر ” و قصه ی دل کندن و پیِ چشیدن مزه های دیگر زندگی، روانه ی دنیا شدن.
آلبانو کریسی، فرزند سرزمین های سبز جنوب ایتالیا، در این ترانه با زبانی معمول و به شیوه ی محاوره، با مادر، با دشت های سبز و جویبارها، با زیتون و شراب بدرود می گوید و دل به دریای زندگی می زند؛ درست مثال واقعیت زندگی اش و دل کندنی که به وافع تجربه اش کرد. او با اجرای هم این ترانه در سال ۱۹۶۸، اسباب حضورش در جمع بزرگان دنیا را فراهم کرد؛ مرد بلند آوازه ی موسیقی مردمی ایتالیا حالا با صدای منحصر به فرد و ترانه های ساده و صد البته عشق افسانه ای اش به رومینا پاور دیگر چهره ای شناخته شده در هنر دنیاست و در ایران امروز و دیروز هم. لااقل به واسطه ی نمایش فیلم هایش در دوران پیش از انقلاب اسلامی.
ترانه ی پرچین با ترجمه ی فارسی و لینک ویدئویش در یوتیوب در ادامه ی این صفحه از پی آورده شده، با ذکر این توضیح که برنامه های چمتا در شماره ی آتی اش به سراغ زندگی و آثار و احوال آلبانو رفته و برگه های داستان عاشقانه ی او و رومینا پاور را مروری دوباره کرده؛ این برنامه را در شنبه ی پیش رو از شبکه ی جهانی ایران فردا دنبال کنید
la siepa…
E non mi capirai,
من رو درک نمی کنی
mamma, oh mamma
مادر؛ اوه مادر
so già che non mi capirai
می دونم که من رو درک نمی کنی
ma il mondo non finisce
là sulla siepe che circonda la nostra casa.
اما، دنیا، اون بالا، روی پرچین هایی که خونه ی ما رو دور کردن، آخر نمی شه
E non mi capirai,
و تو من رو درک نمی کنی
mamma, oh mamma
مادر، آه مادر
so già che poi tu piangerai
همین الان هم می دونم که تو ( از رفتن من) اشک خواهی ریخت
ma non mi puoi fermare
اما نمی تونی جلوی من رو بگیری
mi hai insegnato tu a camminare ed ora devo andare,
خود تو راه رفتن رو به من آموختی و من حالا باید که برم
devo andare.
باید که برم
Ciao ulivi che restate quì,
خداحافظ، زیتون هایی که اینجا می مونید
ciao ruscello che rimani quì.
خداحافظ جویباری که اینجا می مونی
Ricordi miei, amici miei che non scorderò mai più.
من رو به خاطر بیارید دوستان من، که من هرگز شما رو فراموش نخواهم کرد