خبرنامه خلیج فارس تازه ترین مقالات و اخبار سیاسی، فرهنگی، هنری و اقتصادی
صد و چهل سال است که در بسیاری از کشورهای جهان روز اول ماه می را به نام روز کارگر گرامی می دارند. این روز در ابتدا به کوشش کمونیست های اروپایی و آمریکایی و برای یادبود تظاهرات کارگرانی مطرح شد که در آمریکا خواستار هشت ساعت کار در روز (به جای دوازده تا ۲۴ ساعت) و خواستار کار در کارگاه هایی بودند که شرایطی انسانی داشته باشد.
اکنون ۱۴۱ سال از آن روز می گذرد، کارگرهای آمریکایی و اروپایی در حال حاضر زیر پوشش قوانینی هستند که تا امروز و اکنون از پیشرفته ترین قوانین است و به طور کلی وضعیت کارگران در کشورهای به اصطلاح سرمایه داری به مراتب بهتر و پیشرفته تر از کشورهای کمونیستی قبلی و یا موجود است.
اما بدترین وضعیت را اکنون، در آغاز قرن بیست و یکم، کارگرانی دارند که زیر پوشش حکومت هایی با قوانین اسلامی کار می کنند به طوری که مثلا وضعیت کارگران کشور ما به مراتب بدتر از وضعیت کارگران کشورهای فقیری ست که حکومتی دیکتاتوری اما غیرمذهبی دارند. چرا که قوانین مذهبی حاکم بر این کشورها، کارگر امروز را همانگونه می بیند که برده ای در قرون وسطا را.
کارگر ان از دید این حکومت ها انسانی هایی آزاد و گرداننده چرخ های یک کشور نیستند، بلکه بردگانی هستند که یا مالکینی خصوصی دارند و یا مالکینی دولتی. و دولت البته که همیشه طرفدار مالکین است چه خصوصی و چه دولتی. به همین دلیل است که وقتی کارگران فریاد می زنند: «ما گرسنه ایم» نه تنها هیچ احساس شرمی نمی کنند، بلکه یا کتک شان می زنند و بازداشت شان می کنند و یا از کار بیرون شان می اندازند.
این گفته به هیچ وجه شعار یا زیاده گویی درش نیست زیرا نه تنها هنوز هیچ کدام از آیت الله ها و رهبران مذهبی در ایران حاضر نیستند زیر این مجوز مذهبی شرم آور بزنند، بلکه افرادی چون مصباح یزدی شان، تا قبل از این که دو سال پیش بمیرد همچنان می گفت: «ما قوانین برده داری را کلا و همانگونه که در قرآن است قبول داریم» و حتی واپسگرایان خارجه نشینی چون سروش و گنجی و غیره نیز که برخی به آن ها عنوان «نواندیشان مذهبی» می دهند نیز حاضر نیستند علیه چنین قوانینی سخنی بگویند.
به نمونه ای از احکامی در مورد بردگی که پایه های شرعی حکومت های اسلامی را می سازند نگاهی بیندازیم و ببنیم که در دیدگاه این آقایان فاصله ی برده و کارگر چقدر است:
«برده، غلام و کنیز ملک مولای خود هستند و مالک شرعاً مجاز است هرگونه صلاح می‌داند در ملک خود تصرف کند. در هیچ یک از تصرفات مولی {مالک} رضایت مملوک {کارگر} شرط نیست. برده در حوزه ی مباحات (احکام حلال) موظف است رضایت مولی را تأمین کند. برده موظف است آنچه مولی تعیین کرده بخورد و بیاشامد، آنچه مولی مشخص کرده بپوشد، در آنجا که مولی اسکانش داده ساکن شود، آنگونه که مولی می‌طلبد خود را بیاراید یا بپیراید و آنگونه که او می‌خواهد سخن بگوید و رفتار کند. (آیه ۷۵ سوره نحل)
ویا «خداوند دو مرد را مثال مى‌زند که یکى از آن دو گُنگ است که بر هیچ چیز توانایى ندارد و سربار مولاى خویش است، بگونه‌اى که هر کجا او را مى‌فرستد، هیچ سودى با خود نمى‌آورد، آیا او با کسى که به عدالت فرمان مى‌دهد و خود بر راه مستقیم مى‌رود برابر است؟(آیه ۷۶ سوره نحل).
به راستی چگونه می شود که برای روز کارگر بیانیه صادر کنیم و مرگ بر امپریالیسم و مرگ بر سرمایه داری بگوییم اما این فاجعه ی عظیم را نبینیم که وضعیت کارگران امروز ایران نه تنها به مراتب از کارگران ۱۴۱ سال پیش در آمریکا یا اروپا بدتر است بلکه شباهت به بردگان قرون وسطی دارد و هنوز و همچنان حکومت اسلامی موجود در ایران را مستقیم یا غیر مستقیم حمایت کنیم؟
و چگونه می شود که تکیه بر حقوق بشر بزنیم اما وضعیت این شریف ترین انسان های حقوق از دست داده و رنج دیده را نبینیم و همچنان از «اصلاحات» و « تغییرات یواش یواش » بگوییم و حتی از کلمه «سرنگونی» یا «فروپاشی» بترسیم؟
با احترام به کارگران رنج دیده سرزمین مان
شکوه میرزادگی
به مناسبت روز کارگر ـ ۲۸ آوریل ۲۰۲۲
savepasargad.com
