هر روز که می‌گذرد ایران متحمل خسارت‌های سنگینی می‌شود. اکنون به دلیل اجرایی شدن تحریم‌ها علیه تهران، نیمی از آنچه که در یک سال پیش به دست می‌آورد را از دست می‌دهد. اگر این زیان همچنان ادامه یابد، نظام در معرض سقوط قرار می‌گیرد. به همین دلیل ما واقعا اکنون در میانه جنگ هستیم بی آنکه ببینیم تیری شلیک شود. در همین حال وضعیت کنونی مانند هر جنگ دردناکی، ایران را به پلنگی زخمی بدل ساخته که بر خلاف همیشه آماده دست زدن به هرجنگی است، چون وضعیت خطرناکی دارد.

همین مسئله موجب شده همه اطراف درگیر با ایران را وادارد تا منتظر اقدامی باشند که ممکن است خود یا ملیشیای‌اش در منطقه دست به آن بزنند، همان طور که هفته گذشته دو حمله به امارات و سعودی انجام دادند.

رویارویی برخلاف دفعات قبل که جزئی از بازی معامله، فشار و رسیدن به توافق مناسب بود، این بارجنگی تبلیغاتی نیست بلکه جنگ بقای حقیقی است. واکنش‌های تهران شاید به دلیل خسارت‌های هر روزه‌اش تندخویی باشد. همان طور که ما فراموش نمی‌کنیم حاکمیت در ایران وظایفی دارد که نمی‌تواند بین آنها اولویت بندی کند و هر کدام برای ادامه بقایش مهم‌اند. باید هزینه‌های فعالیت‌های داخلی‌اش را بپردازد، حقوق کارمندان را بدهد و از یاد نبریم برای کالاهای اساسی مبالغ هنگفتی هزینه می‌کند، علاوه براینکه سالانه میلیاردها دولار هزینه ملیشیای خود می‌کند که در سوریه و لبنان و یمن و دیگر نقاط می‌جنگند. به دلیل محاصره خفه کننده دیگر نمی‌تواند فاکتورهای اساسی‌اش را بپردازد. در همین حال تظاهرات در سراسر کشور ادامه دارد و از سال گذشته و با آغاز تحریم‌ها اعتراضاتی بر وضعیت دشوار معیشتی صورت می‌گیرد.

ایران گمان می‌کند با تهدید آبراه‌های کشتیرانی و نفتکش‌ها و بمباران تأسیسات پمپاژ نفت می‌تواند موجب بالا رفتن قیمت نفت و در نتیجه بحران اقتصادی علیه امریکا و جهان ایجاد کند و منابع مالی کشورهای خلیج و دیگر کشورها را تهدید کند. امیدوار است واشنگتن و متحدانش را به عقب نشینی از محاصره وادارد یا در شرایطی بهتر وارد مذاکره شود. به نظر من هیچ کدام از این دو محقق نمی‌شوند و رهبران تهران ناچار می‌شوند با رئیس جمهوری امریکا تماس بگیرند و امتیازهای مهمی تقدیم کنند. آنها امروز خوب می‌دانند که احتمال ورود دونالد ترامپ در کارزار انتخاباتی ریاست جمهوری امریکا و پیروزی در آن بسیار بالاست و شرط بندی بر شکست او ماجراجویی رنج آوری خواهد بود.

در نتیجه آن فشار و هراس از انفجار اوضاع، کشتی‌های جنگی غول پیکر دریاها را به سوی منطقه پرتنش مقابل ایران و ملیشیایش می‌شکافند، چرا که سخت می‌توان پیش بینی کرد ایران در شرایط غیر عادی دست به چه کاری می‌زند. یکی از گزینه‌هایش این‌ است که جنگی گسترده راه بیاندازد و اگر چنین کند به فروپاشی نظام منجر می‌شود یا انگشت پشیمانی می‌گزد یا خسارت‌هایی را متحمل می‌شود به این امید که در آینده توافقی صورت گیرد.

چرا جنگ شروع نمی‌شود و در نتیجه در وقت صرفه جویی کنیم و نظام شرور در ایران سرنگون شود؟ نتایج جنگ‌ها همیشه خطرناک‌اند و هیچ کسی نمی‌خواهد شاهد فروپاشی و آشوب بیشتری در منطقه باشد. اگر امکان داشت که نظام را ناچار به تعدیل رفتارش کرد، این پیروزی با کمترین زیان محقق می‌شد و اگر زیربار نرفت، همچنان باید خسارت بپردازد و در نتیجه مسیرش فروپاشی خواهد بود.

این موجب می‌شود کشورهای منطقه همچون سعودی و همچنین ایالات متحده این گفته را تکرار کنند که ما خواهان جنگ نیستیم. زیرا آنها واقعا می‌توانند بدون رویاروی نظامی به اهداف نهایی دست یابند.

منبع: الشرق‌الاوسط